Nereye Gidiyor Bu Spanzetler?

Yıllardır taşımacılığın içindeyim.

Özellikle dorsecilik yapan şirketlerin kaderinde düzenli bir spanzet alımı/gideri söz konusu. Her yüklemeden sonra spanzetlerin eksildiğini ya da tamamen kaybolduğunu, çalındığını defalarca gördüm.

Neden? Çünkü treyleri yükleyen sürücü başka, teslimatı yapan sürücü başka.

Dorsecilik modelinin doğası bu. Ama bu doğa nedeniyle oluşan maliyetleri artık kabullenmek bana saftillik gibi geliyor. Bugün 300 treyleri olan bir firmanın kaybolduğu için, unutulduğu için, bir sonraki sürücünün bulamadığı için, sahada parakende fiyatla yenisi alındığı için… yılda yaklaşık yarım milyon TL spanzet alımı olabiliyor.

Sonra bunların zimmet takibini yapmak da başlı başına ayrı bir iş.

Ancak görmeyi bilenler mutlaka baktıkları yerde bir çözüm bulabilir.

Bizden 50 yıl ileride olduğunu düşündüğüm Amerika bunu “Sliding Winch Track” sistemi ile çözmüş. Spanzeti treylerin altına sabitlenen raylı bir mekanizma sayesinde sabitliyorsun.

Sök-tak yok. Kaybolma yok. Sürücüye göre değişim yok.

Spanzet artık “yanında taşınan bir malzeme” değil treylerin bir organı haline geliyor. Bu kadar basit bir mekanizmanın bile operasyon kültürünü nasıl değiştirdiğini görünce sormadan edemiyorum.

Biz neden hala kayıp spanzet peşinde koşuyoruz?

En önemlisi ise biz lojistikte hep büyük şeyleri konuşuyoruz; filo yatırımlarını, yeni hatları, optimizasyon projelerini, network genişlemelerini…Ama bazen büyük farkları küçük iyileştirmeler yaratır. Bu tür yenilikler, kurum içinde sadece bir ekipmanın değil, düşünme

biçiminin değişmesini sağlar. Kimsenin fikrini saklamadığı, küçük dokunuşların bile değer gördüğü bir kültür oluşur. Çünkü operasyon verimliliğinden eksilen her parça; planlamadan çalınmış bir saniye, geride kalan bir araç, beklenmedik bir maliyet, gereksiz bir stres dalgası demektir. Sahadaki en küçük aksaklığın bile zincirin tamamını etkilediğini fark ettiğinde, insan ister istemez çözümün ne kadar basit bir detayda saklı olabileceğini görüyor.

Artık bu tür kısır döngüleri kırmak lazım.

Kaybolan spanzetleri değil, kaybolan verimliliği konuşalım.

Sonuç itibarıyla iş sadece teknik bir ekipman meselesi değil, bir zihniyet tasarımıdır. Verimlilik sahada başlar. Bazen treylerin altında yapılacak küçücük bir mekanizma önemli farklar yaratır.

Üstad Leonardo Da Vinci’nin sözüyle bitireyim

 “Görmeyi öğrenin; görmeyi öğrendiğinizde hayattaki her şeyin birbiriyle bağlantılı olduğunu göreceksiniz.”